Papa voedde me op als een jongen, en de vader van mijn vriend smeerde zijn handen in met crème zodat ze zacht werden

Vandaag wil ik het verhaal vertellen van twee klasgenoten die geen vrienden waren, maar wel vrienden in hun jeugd. Beiden werden eind jaren 60 geboren, groeiden op in de beste tijd van de hoogtijdagen van de USSR. De families waren goed, de ouders waren partijleden, zoals het leiders van elk niveau betaamt. De vader van de een was directeur van een kleine fabriek en de ander was directeur van een school. Sovjet voorbeeldige intelligente families.

Ondanks het feit dat het op de Sovjetschool niet welkom was om kinderen te beoordelen op de verdiensten van hun ouders, waren deze meisjes in zicht. En de positie verplichtte hen om goed te studeren, actieve pioniers en Komsomol-leden te zijn. Meedoen aan het sociale leven en sporten - zoals iedereen in die tijd.

Maar de opvoeding van de dochters was een beetje anders. De directeur van de school was een manusje van alles - hij kon de schooltractor zelf demonteren, zelf de mand weven voor het schoolterrein en de koe melken. Hij hield ook van jagen, vissen en motorrijden. En hij voedde zijn dochter op dezelfde manier op - hij leerde alles. Van jongs af aan reed ze op een tractor, maaide ze hooi en ging ze met haar vader vissen op stoffige wegen. Altijd gebroken knieën en ellebogen, een fiets, verward haar, eelt van hard werken.

En de dochter van de fabrieksdirecteur was een voorbeeldig meisje, ze liep rustig zoals haar vader, klom niet op daken, viel niet van een fiets. Haar vader leerde haar dat een meisje mooi, zacht en verzorgd moet zijn. Hij kocht dure crèmes voor haar zodat de dorpsarbeiders (en de directeur van de fabriek had een koe en een boerderij) haar handen niet ruw maakten. Ze deed alles in rubberen handschoenen, wat in die jaren in het dorp totaal onaanvaardbaar was. Ze kleedde zich in modieuze kleding, kocht niet in de winkel, maar in de stad.

Hoe heeft het leven van deze meisjes zich in de toekomst ontwikkeld?

Beiden gingen naar instituten, waar ze ook voorbeeldige Komsomol-leden waren. Plots beviel de lome schoonheid, al in haar tweede jaar, van een kind, dat de ouders voor iedereen verborgen hielden. Het gebeurde tijdens de vakantie en klasgenoten vermoedden niet eens dat het 19-jarige meisje een dochter had. Ze studeerde af aan een universiteit, ontving een prestigieuze specialiteit, maar haar hele leven ging mis. Niemand kon haar zachte handen, zachte stem en kalme karakter waarderen - noch op het werk, noch in het gezin. Bovendien stortte het gewone leven in de jaren 90 in.

Maar het rusteloze meisje, gewend om in alles op zichzelf te vertrouwen, ging volledig op in haar nieuwe leven en veranderde abrupt haar specialiteit en haar hele lot na de perestrojka. Haar vader was altijd haar beste vriend en adviseur - haar hele leven, tot op hoge leeftijd. Zijn wijsheid verbaasde niet alleen haar, maar ook haar kleinkinderen, die dol waren op hun grootvader, die alles van de wereld wist en een wandelende encyclopedie was.

En de dochter van het schoolhoofd bracht haar kinderen in dezelfde geest groot - ze bemoeide zich niet met hun leven, legde geen rietjes, smeerde de pennen niet met room. Maar ze staat altijd klaar om te helpen met raad, daad en persoonlijk voorbeeld.

Laat het voorbeeld van deze meisjes een reden tot nadenken voor je zijn. Wat vind je hiervan?