Hoe het kopen van iets nuttigs een verspilling van geld en zenuwen kan zijn. Hoe ik een naaimachine koos

Ik droom al lang van een naaimachine. Het is zo handig om snel een nieuwe broek of spijkerbroek te knippen en in te vouwen, te naaien wat groot is en te naaien een losse naad op een jurk... In mijn familie wist iedereen hoe hij moest naaien (precies, naaien!), en mijn overgrootvader was een ervaren kleermaker en snijder. Ik besloot dat genen me moesten helpen en vroeg mijn man om een ​​goedkope naaimachine.

Hoe ik een naaimachine koos

Omdat ik niets van de modellen wist, ging ik met mijn man naar de groothandelsbasis, in de hoop geld te besparen bij het kopen van apparatuur. Een bekende adviseur vroeg wat ik precies wilde, ik zei dat ik een goede auto wilde, ter waarde van 7500 roebel. Hij bood me een Brother LS200 S aan voor bijna 7000, met het argument dat deze een handig geplaatste plaat heeft waaronder de shuttle zich bevindt. We hebben het gepakt.

Eerste hechtingen en... zenuwen

Thuisgekomen ging ik meteen op zoek naar onnodige stukjes stof om snel mijn nieuwe machine uit te proberen. Het inrijgen bleek makkelijk te zijn: alles staat uitgebreid beschreven in het handleidingboekje.

Ik zette de machine aan en begon teststeken te maken van alle beschikbare naden (dit model heeft er 14), terwijl ik het bedieningsgemak met het voetpedaal bewonderde.

De bovenkant van mijn patch zag er behoorlijk goed uit en liet de naden zien die overeenkomen met die op het paneel van de machine. Maar aan de andere kant zat de flap allemaal in knoestige lussen van verschillende lengtes. Ik raakte een beetje van streek en begon de gebruikershandleiding opnieuw te lezen.

Mijn nutteloze inspanningen en inspanningen

Ik paste de spanning van de bovendraad aan, verdraaide een miniatuurschroef bij de shuttle, zocht hulp op internet... De machine bleef van onderen lussen en vervormde alle stukjes stof.

Om mijn gezicht niet in de modder te raken, heb ik op de een of andere manier de spijkerbroek van mijn man omzoomd en hem ervan overtuigd dat niemand de binnenzoom kan zien. En dat is alles. Maandenlang stond de naaimachine op tafel, bedekt met een servet. De echtgenoot beloofde haar naar de basis te brengen om haar aan de tuner te laten zien. Bijna een jaar ging voorbij en hij nam haar mee. De Richter zei meteen dat het beter is om zo'n techniek in gespecialiseerde winkels te kopen, en niet bij groothandels.

Maar de meester heeft mijn auto gerepareerd! Haar man bracht haar naar huis met een stukje stof, dat zelfs naden had. Het was in maart, de opwinding met maskers was net begonnen en ik besloot ze aan te naaien voor het hele gezin.

Helaas begon de machine na een paar gelijkmatige naden weer te zigzaggen. Ik legde haar weer op tafel, in de hoop dat ze zelf zou afstemmen op langdurig werk ...

Zijn er veel mensen zoals ik die bereid zijn geld uit te geven aan iets waarvan ze niet weten hoe ze het moeten gebruiken en waarvan ze niets weten?