Waarom vrouwen na 50 jaar eerder gaan scheiden en kiezen voor eenzaamheid - een echt verhaal

Onlangs, zelfs jaren, zou ik zeggen dat ik zo'n vreemde tendens heb opgemerkt: getrouwde stellen ouder dan 45, en vaker zelfs na 50, begonnen zich te verspreiden. Om voor altijd uiteen te vallen, dient u een scheiding aan met een verdeling van de goederen (indien mogelijk) en uit elkaar te leven. Onder mijn vrienden en zelfs familieleden telde ik 6 van zulke paren, waarvan 2 paren onmiddellijk na school werden gevormd, en de rest van ongeveer studentjaren. En geen enkel stel werd gevormd op volwassen leeftijd, op 30-jarige leeftijd.

Het lijkt iedereen van buitenaf dat een van deze stellen de helft ontrouw is geworden of gewoon verliefd is geworden. Maar de realiteit bleek veel prozaïscher te zijn.

Wie ik maar kon, ik vroeg naar de redenen voor de scheiding. Ja, één incident gebeurde juist omdat de man een jongere vrouw vond. En de rest... Nog 4 echtscheidingen deden zich voor omdat een van de echtparen besloot dat het beter was om alleen te wonen. En het zou juister zijn om er een te zeggen. Omdat deze echtscheidingen plaatsvonden op initiatief van vrouwen.

Ik was een beetje verrast door deze stand van zaken. Ik heb altijd gedacht dat vrouwen in de meeste gevallen van nature slaven zijn. Of, op zijn zachtst gezegd, ze worden geroepen om het gezin trouw te dienen. En man en kinderen voor de rest van hun leven. Maar tegelijkertijd vergeten ze vaak zichzelf, hun persoonlijk geluk. En nu ging ofwel de mode naar eenzaamheid, of werden de vrouwen gewoon sterk genoeg en beseften ze dat het voor hen gemakkelijker is om zonder mannen te leven. Liever de tweede.

Tatiana (mijn vriendin van kinds af aan) is 3 jaar geleden van haar man gescheiden. En zo vertelde ze me haar verhaal.

- Een gezin kan niet bestaan ​​zonder schandalen. Maar ik kreeg vaak beledigingen van mijn man en zelfs in het openbaar. Terwijl ik bezig was met het huishouden en kleine kinderen, "zat" ik thuis, mijn man verdiende geld voor het gezin. Daarom kon ik me natuurlijk niet al te harde aanvallen veroorloven, ik was afhankelijk van het gezinshoofd. Maar toen de jongste naar de kleuterschool ging, ging ik aan het werk, alsof het gemakkelijker werd.

Op het werk ging het goed, ik kreeg promotie, mijn salaris werd verhoogd. Ik begon hetzelfde bedrag te ontvangen als mijn man. Maar hij werkte alleen op het werk. En ik werkte bij de onderneming, daarna kwam ik thuis en werkte thuis: ik kookte, maakte schoon, waste en strijkde, en alleen ik zorgde voor de kinderen. Er is geen tijd voor jezelf als je een wandeling moet maken met je kind, het naar ontwikkelingskringen moet brengen, het op moet pakken, het moet opvoeden. De man sloot zich slechts af en toe aan bij het proces, de hele tijd verdween hij op het werk.

Toen ik hem vertelde dat we hetzelfde verdienen, maar alleen hij blijft laat op het werk, was hij beledigd en vertelde hij me dat opnieuw. Hij had altijd mijn aandacht, begrip en mijn deelname aan het oplossen van zijn zelfs triviale problemen nodig. Maar het lukte me nooit om tot hem door te dringen met de gedachte dat ik het ook nodig had.

Jaren gingen voorbij, de kinderen studeerden af ​​van school en gingen studeren. Ze begonnen hun volwassen leven. Maar schandalen en misverstanden over elkaar gingen door in het dagelijks leven. Op een gegeven moment werd ik depressief. Ik besloot om een ​​ongebruikte vakantie en rust te nemen. Ik had geen tijd voor uitstapjes naar het zuiden of waar dan ook. Ik wilde gewoon in stilte zijn, in vrede, alleen. Ik vroeg mijn man om tijdens mijn vakantie voor de kinderen te zorgen en vertrok zelf naar het dorp. Vrienden mochten een week in hun datsja blijven.

Het leven midden in de natuur in een dunbevolkt dorp is emotioneel erg ontspannend. Ik wilde terug naar de stad, maar niet naar huis. Daarna huurde ik voor de resterende maand van mijn vakantie een appartement aan de andere kant van de stad.

Toen ik een maand later thuiskwam bij mijn familie, leek mijn man me een vreemde. Na verloop van tijd raakte ik er weer aan gewend, maar ik realiseerde me dat de liefde allang verdwenen was. De afgelopen jaren was er een gewoonte, er was een plichtsbesef, er was een verlangen om lief te hebben. Maar een gezin gebaseerd op wederzijdse liefde en wederzijds respect is allang verdwenen.

Ik heb een beslissing genomen. Gescheiden. Ik heb er nog steeds helemaal geen spijt van. Nu voel ik me gelukkig!

Ik ga op vakantie (hoewel het salaris hetzelfde is) en ga na het werk met plezier naar huis. Ik loop niet als die aap uit de tekenfilm die eindeloos alle gezinsleden afveegt, ik kan het me veroorloven om niet thuis te koken als ik moe ben na een zware dag, maar om naar een café te gaan. Ik hoef geen tijd te verspillen aan het wassen en strijken in zulke hoeveelheden.

Ik stopte met het innemen van medicijnen, kalmeerde. Ik ga naar dansen, leer mijn favoriete tango. Ik communiceer met interessante mensen en wijd mijn leven aan mezelf. Ik heb mijn hele leven geleefd voor het geluk van dierbaren. Ik geloof dat ik nu een leven voor mezelf en mijn persoonlijk geluk verdien.

PS: In veel opzichten ben ik het met Tanya eens. U kunt gescheiden vrouwen interviewen - de meesten zullen u hetzelfde vertellen. Maar denk niet dat ik met dit artikel vrouwen aanstoot om te scheiden. NEE. Alleen mannen, vergeet niet dat uw vrouwen levend, liefdevol zijn en grote behoefte aan genegenheid en zorg hebben.

BEDANKT VOOR LIKES;) EN ABONNEMENT OP HET KANAAL.

Hoe veroudering te vertragen en de productie van collageen en elastine te ondersteunen?

De Chinezen adviseren om op handen en voeten te lopen om de cerebrale circulatie te verbeteren. En zoals Bubnovsky en Pilates adviseren