Kunstmatige zwaartekracht, nucleaire motoren en een interplanetair ruimtevaartuig. Hoe de USSR een expeditie naar Mars plande en wat er gebeurde?

Nu kent letterlijk iedereen iemand als Elon Musk en zijn bedrijf SpaceX, en iedereen weet dat het bedrijf en de miljardair van plan zijn om in de zeer nabije toekomst een expeditie naar Mars te sturen.

Wist je dat de USSR in de jaren zestig ook ambitieuze plannen had om Mars en andere kosmische lichamen in ons zonnestelsel te bezoeken? Dus in dit materiaal zullen we praten over het Sovjet-programma voor het bestuderen en bezoeken van de Rode Planeet en wat er uiteindelijk van is gekomen.

Hoe en wat ze van plan waren om Mars in de USSR te bestuderen

Dus op 12 april 1961 werd Sovjetburger Yuri Gagarin de eerste man in de ruimte. Het was een historische gebeurtenis die aantoonde dat het Sovjet-ruimteprogramma in die tijd effectiever was en het mogelijk maakte om de Verenigde Staten voor te blijven.

Maar op dat moment kwam de ruimtewedloop alleen maar in een stroomversnelling en later werd bekend dat de Verenigde Staten van plan waren hun burgers naar de maan te sturen.

De Sovjet-Unie kon het zich niet veroorloven om te worden omzeild en al in de jaren zestig begonnen ze actief te discussiëren over de oprichting van het zogenaamde zware interplanetaire ruimtevaartuig (TMK). Het doel zou zijn om ruimteexpedities op lange termijn uit te voeren met de mogelijkheid om astronauten op andere planeten te laten landen (in eerste instantie naar Mars en later naar Venus).

Bovendien werd aangenomen dat de directe uitvoering van dergelijke vluchten halverwege de jaren zeventig had moeten beginnen.

Maar in die tijd had de USSR slechts één zware raket, de R-7, die met name het ruimtevaartuig van Yu lanceerde. Gagarin de ruimte in. Daarom werd, geleid door het decreet van 23 juni 1960, besloten om S. P. Korolev en ingenieurs van andere ontwerpbureaus om een ​​nieuwe superzware raket H-1 te maken, ontworpen om TMK de ruimte in te lanceren.

Wat was gepland om te worden gemaakt in de USSR

Er waren dus twee opties voor TMK tegelijk. Dus, volgens Konstantin Feoktistov (piloot-kosmonaut, ontwikkelingsingenieur), had het ruimtevaartuig direct in de baan van onze aarde moeten worden geassembleerd. Tegelijkertijd ging de ingenieur ervan uit dat het voor de succesvolle versnelling van het ruimtevaartuig en de levering van de bemanning aan Mars noodzakelijk is gebruik maken van een elektrisch voortstuwingssysteem met daarop een kernreactor (NEPPU).

In dit geval werd het werkingsproces van dit voortstuwingssysteem als volgt beschreven: tijdens een kernreactie werd de brandstof omgezet in gas op hoge temperatuur, dat vervolgens uit het mondstuk wordt uitgeworpen en zo wordt gevormd stoot.

NEPPU genereert ongetwijfeld aanzienlijk minder stuwkracht in vergelijking met raketmotoren met vloeibare stuwstof (straalmotoren met vloeibare stuwstof), maar vanwege de mogelijkheid om gedurende een lange periode te werken kan het complex gedurende enkele maanden direct in een baan om de aarde versnellen bij het sturen van een expeditie naar Mars, maar ook bij het terugbrengen naar De aarde.

Bovendien, rekening houdend met de duur van de voorgestelde missie naar Mars (ongeveer twee tot drie aardse jaren), is het project Feoktistova hield ook rekening met het creëren van levensondersteuning, zuurstofregeneratie en het verbouwen van voedsel direct tijdens missie.

En er werd zelfs een systeem bedacht om kunstmatige zwaartekracht te creëren door het schip rond het massamiddelpunt te laten draaien.

Het was een zeer ambitieus project, aangezien bijna alle knooppunten helemaal opnieuw moesten worden gemaakt. Maar er was ook de zogenaamde tweede versie, die werd voorgesteld door G. Maximov (ontwerpingenieur, Sovjetwetenschapper).

Dus de door Maximov voorgestelde versie was gemakkelijker te implementeren, omdat er aanvankelijk geen sprake was van een landing van de bemanning op het oppervlak van een andere planeet. Het moest een vrij compact ruimtevaartuig creëren, ontworpen voor drie astronauten. En aanvankelijk ging het alleen om de vlucht van zo'n schip in de buurt van Mars met de daaropvolgende terugkeer van de bemanning naar de aarde.

Tegelijkertijd moest het schip worden geïmplementeerd: een wooncomplex, een arbeider met een luchtsluis waardoor ruimtewandeling, biologisch, aggregaatcompartimenten, afdalingsvoertuig en correctiesysteem Cursus.

Wat opmerkelijk is, is dat in het kader van dit project ook een experimenteel complex op ware grootte op de grond werd gecreëerd, met met behulp waarvan de wetenschappers van plan waren om de vlucht van de bemanning naar Mars volledig te simuleren met de studie van mogelijk abnormaal situaties.

Dus waarom werden zulke ambitieuze projecten nooit volledig uitgevoerd?

De reden waarom deze projecten volledig werden geannuleerd, was te wijten aan verschillende factoren tegelijk. Ten eerste waren alle vier de experimentele lanceringen van de H-1-raket niet succesvol (de storing trad op in de eerste fase). Ten tweede was Korolyov verdwenen en was er niemand om het idee van een vlucht naar Mars in de leidende cirkels "door te drukken".

En uiteindelijk besloot het leiderschap van het land om zijn inspanningen te concentreren op de verkenning van de maan (omdat ze het belangrijker vonden veelbelovende richting), en meer nog boekten de Verenigde Staten in het maanprogramma serieuze vooruitgang en het was noodzakelijk om de achterstand dringend in te halen en distilleren.

En het blijkt dat op deze manier ambitieuze projecten voor het bezoeken van Mars door Sovjet-astronauten werden ingeperkt.

Vond je het materiaal leuk? Beoordeel het dan en vergeet je niet te abonneren op het kanaal. Dank u voor uw aandacht!