Hoe wetenschappers de afstand tot verre sterren en sterrenstelsels bepalen
Als we nieuws over de ruimte lezen, leren we dat deze of gene gebeurtenis plaatsvond in een ver sterrenstelsel op een afstand van vele lichtjaren.
Dus in het gewone leven meten we de afstand tot een object met een liniaal of meetlint, om te meten afgelegde route of het bepalen van de afstand van het ene punt naar het andere, we gebruiken GPS-trackers of gegevens van satellieten. Maar hoe meten wetenschappers afstanden tot verre sterrenstelsels? Laten we eens kijken naar dit probleem.
Hoe de afstand tot een verre ster te meten
Ik denk dat het voor iedereen al duidelijk is dat de afstand tot de dichtstbijzijnde ster bij de zon wordt gemeten in honderden biljoenen kilometer, en we hebben gewoon geen "megalijn" om het object te bereiken en de afstand ernaartoe te meten.
Dus in deze dimensies komt de geometrie wetenschappers te hulp. Astronomen leerden zelfs hoe ze de afstand tot ruimtevoorwerpen in het oude Griekenland konden bepalen. En om de afstand te meten, gebruikten ze de trigonometrische parallax-methode, die is ingesloten in volgende: eerst meten we de hoek tussen het aardoppervlak en het object waarnaar we moeten zoeken afstand. Dan gaan we weg van het meetpunt naar de maximaal mogelijke afstand (het principe werkt hier, hoe meer hoe beter) en herhalen de hoekmetingen.
Dus als resultaat van zo'n simpele manipulatie, krijgen jij en ik een gelijkbenige driehoek, waarvan de basis de afstand is die we hebben afgelegd.
En het blijkt dat we voor een bepaalde geometrische figuur de basis en hoeken kennen, wat betekent dat we door eenvoudige berekeningen gemakkelijk de afstand tot het object kunnen bepalen.
Om de nauwkeurigheid van de meting te maximaliseren, gebruiken astronomen de diameter van de baan van de aarde als basis. Meet hiervoor de hoek op hetzelfde punt op de aarde, maar met een interval van precies zes maanden.
Maar dat is niet alles. Er zijn immers ongelooflijk verre objecten en de bovenstaande methode is niet voldoende om ze te meten. In dit geval komt de methode van standaardkaarsen wetenschappers te hulp.
Deze methode is gebaseerd op een afname van de helderheid van de gloed van sterren met een toename van de afstand tot de waarnemer. Voor deze doeleinden gebruiken wetenschappers de helderheid van sommige sterren als standaardkaarsen (hun parameters zijn immers al behoorlijk goed bestudeerd).
En nu, met behulp van eenvoudige natuurkundige wetten, berekenen wetenschappers hoe ver weg te gaan een object van een waarnemer zodat de helderheid daalt tot het niveau dat we vanaf het oppervlak waarnemen Aarde.
Het is op zo'n eenvoudige manier dat wetenschappers de afstanden bepalen tot de meest verre sterrenstelsels die aan de hemel kunnen worden gedetecteerd met behulp van de modernste optische apparaten.
Vond je het materiaal leuk? Beoordeel het dan en vergeet je niet te abonneren op het kanaal. Dank u voor uw aandacht!