Waarom een levende kikker in verse melk werd geplant: voedseltechnologieën uit het "pre-koelkast"-tijdperk
Een onopvallende bewoner van rivieren, meren en moerassen krijgt speciale aandacht in de wereldfolklore. In Rusland werd ze de prinses en de bewaker van het huis genoemd; in het Oosten personifieerde ze rijkdom en welvaart; de oude Egyptenaren hadden oneindigheid. Dus waarom is de kikker zo vereerd? Hebben mensen ooit geloofd dat ze een soort magische kracht had? Het gaat helemaal niet om magie. Een gewoon gekwaak bracht praktische voordelen met zich mee - het hielp om melk te bewaren. Hoe ze het deed - lees verder.
Wat was er in het "pre-koelkast"-tijdperk
De koelkast werd uitgevonden aan het einde van de 19e eeuw. Na nog eens vijftig jaar werd het massaal gebruikt. Met de komst van dit apparaat is de hoofdpijn met het bewaren van voedsel verdwenen. En wat gebeurde er daarvoor?
Voordat onze huizen begonnen te "barsten" met huishoudelijke apparaten, was het bewaren van voedsel heel, heel lastig. Voor een normaal, goed gevoed leven was het nodig om een kelder te hebben of speciale kookkunsten te bezitten: kunnen zouten, drogen, droog, rook, augurk - in het algemeen, op elke mogelijke manier om de gebruiksperiode van alle gevangen en verzamelde "voorzieningen" te verlengen.
Melk was een van de meest bederfelijke voedingsmiddelen. Voor langdurige opslag werden er kaas en zuivelproducten van gemaakt, maar vooral verse melk werd gewaardeerd. Waarom? Want suiker en zoetigheden waren er niet in zo'n overvloed als nu, en de melk is verzadigd met lactose (melksuiker). Voor de bewoners van die tijd smaakte het voor ons als een bananencocktail! Daarom waren we op zoek naar manieren om dit meest waardevolle en smakelijke product langer te bewaren.
Hoe zorgden kikkers ervoor dat de melk niet verzuurde?
Ten eerste over de opslagmethode zelf. Om de melk zo lang mogelijk vers te houden, werden er levende kikkers in geplant. De amfibie spartelde enige tijd in melk, waarna hij werd vrijgelaten, en de melk werd op een koele plaats geplaatst, waar hij met succes 5-10 keer langer werd bewaard dan zijn natuurlijke houdbaarheid.
Dit effect is geen oude mythe - het is bevestigd door een internationale groep onderzoekers onder leiding van de Russische chemicus A. T. Lebedev.
Feit is dat kikkerhuid speciale peptiden afscheidt. Dit zijn korte eiwitten die informatie doorgeven aan cellen. Hiervan kunnen het neuropeptide bradykinine, antibiotische peptiden brevinins en esculentine worden geïsoleerd.
Deze peptiden hebben dus antibacteriële en schimmelwerende eigenschappen. Ze beschermen de kikker tijdens de winterslaap, die plaatsvindt in een vochtige omgeving die verzadigd is met verschillende bacteriën en andere ziekteverwekkers. De natuur schonk de kikker deze krachtige bescherming.
Op een vergelijkbare manier desinfecteerden kikkers melk van bacteriën die fermentatie en verzuring veroorzaken. Er was eens iemand die dit opmerkte en deze methode in gebruik nam.
Wat wetenschappers niet konden verklaren...
Peptiden zijn begrijpelijk. Wetenschappers hebben ze geïdentificeerd en tot op de dichtstbijzijnde geteld. Maar waar ze niet aan dachten, was hoe de kikkers de temperatuur van de melk konden verlagen? Alle controlemonsters werden onder dezelfde omstandigheden bewaard, maar in de containers waarin de kikkers werden geplaatst, daalde de temperatuur van de inhoud. Dit konden ze niet verklaren...