De speurhond is nu geketend
Elke dag op weg naar mijn werk passeer ik een huis met een hond die eruitziet als een Duitse herder die aan een ketting is vastgebonden. Ze ziet er zo ongelukkig uit, constant in een halve cirkel rond haar kennel rennend. Ik heb al een hele loopgraaf betreden op dit eindeloze pad van mijn gebrek aan vrijheid. Natuurlijk kan ik haar niet aardig noemen - ze blaft en gromt naar voorbijgangers. Maar waarom zou een hond in zo'n positie in vredesnaam van mensen moeten houden - hij zit aan een ketting!
Ik ben geen fan van honden, heb ik niet gehad en heb ik ook nooit gehad. Hoewel ze altijd in de familie zijn geweest. Nadat de laatste papa's hond onder de wielen stierf, houden we deze dieren niet meer. Je raakt te veel aan ze gewend.
hond geschiedenis
Gisteren hoorde ik het verhaal van deze hond en huilde zelfs een beetje. Hoe onvoorspelbaar het menselijk leven is, en meer nog, het leven van een hond - het is tenslotte volledig afhankelijk van het menselijk leven.
Het blijkt dat deze hond een hulphond is. Ze werkte bij de politie en wist wapens en munitie te vinden. Haar hondengeleider was de zoon van de eigenaren van dit huis. De hond was zeer getalenteerd, intelligent tot op het punt van onmogelijkheid. Ze ging constant op zakenreis, meerdere keren was ze in Tsjetsjenië. De man zorgde voor haar, hield haar thuis en niet bij de politie, studeerde constant. Ze ging met hem wandelen omdat hij een fervent toerist was. Maar daar was geen tijd voor, alleen op vakantie.
En toen, op een dag, verliet hij de grot niet, waarin hij naar beneden ging en de hond bij de ingang vastbond. Ze voelde iets, werd van de riem gescheurd, blafte en huilde, hoewel ze meestal nogal geduldig op hem wachtte. Vrienden realiseerden zich onmiddellijk dat er iets mis was, volgden hem en vonden hem vallen in een ondergronds meer. Blijkbaar verloor hij het bewustzijn door de klap.
Niemand had zo'n vreselijk einde kunnen bedenken van een gewone wandeling met een vrolijk gezelschap. Maar het meest angstaanjagende was de hond. Eerst begreep ze niet wat er was gebeurd, ze friemelde aan de tas zodat haar vriendin eruit zou komen. Maar toen, alsof ik alles begreep. Ze had dit immers meer dan eens gezien op zakenreizen. Bijna een maand lang heb ik niet gegeten, niet opgestaan, met niemand gecommuniceerd.
De ouders van de man, die ook heel veel van haar hielden, besloten haar mee te nemen, omdat ze niet werkte en werd afgewezen. Het lijkt erop dat de hond daarna, na thuiskomst van het hondentrainingscentrum, een beetje bijkwam.
Maar toen kwam 2020 met een vreselijke ziekte. De eerste die stierf was zijn moeder, en zes maanden later was zijn vader verdwenen. Het gezin werd neergemaaid. Het huis ging naar de broer van de bejaarde eigenaar, een zwaar drinkende man. De hond die thuis woonde hield niet van de dronkaard, net zoals de dronkaard niet van de hond hield. Daarom bevond hij zich al snel aan een ketting in een kennel op straat. En nu al bijna een half jaar, als een arme hond, die ooit een dozijn levens heeft gered, in een halve cirkel rent en niemand anders vertrouwt.
De buurman die mij dit verhaal vertelde zegt dat de vrienden van de overleden hondengeleider de hond wilden meenemen, maar die zijn nu ook op zakenreis. Misschien, ook al zijn ze, zullen ze in staat zijn om een rustige oude dag te bieden aan een middelbare, maar volledig heroïsche en intelligente hond.
Dit is zo'n leven. Zowel hond als mens. Zorg voor jezelf. Uw dierbaren en uw dieren zijn immers van u afhankelijk.