Ik zag een compostbak in de winkel en ik begrijp niet waarom die beter is dan een zelfgemaakte
Een jaar geleden zijn we verhuisd van een provinciestad naar ons huis, dat in een dorp ligt. De geschiedenis van onze verhuizing van stad naar dorp duurde 5 jaar - zo lang hebben we een nieuw huis gebouwd. Ons gezin bestaat uit drie personen, onze zoon is student. De oudste dochter en haar gezin wonen apart in een naburige stad.
Op de zender vertellen we verhalen over ons dorpsleven, staan we stil bij dingen die voor ons belangrijk zijn.
Nadat we de stad hadden verlaten, stonden we voor een aanzienlijk aantal nieuwe taken, die we met plezier oplossen en we weten dat we alles alleen voor onszelf doen, en niet voor een flatgebouw!
Veel mensen dromen er tegenwoordig van om de stad te verlaten en dichter bij de natuur te wonen. Maar om hierover te beslissen, moet je jezelf voorzien van omstandigheden die niet slechter en zelfs beter zijn dan in een stadsappartement.
Vandaag kwam mijn dochter van een hypermarkt met tuinartikelen en zei dat ze voor slechts 4.000 roebel voor zichzelf een compostbak had verzorgd. Ik was verrast wat deze doos was, en ze liet me enthousiast de foto's zien.
Natuurlijk ziet de composter er heel mooi uit, gemaakt van plastic, met een deksel. De voordelen zijn dat elk van de drie lagen afzonderlijk kan worden geopend en dat vanaf een bepaalde hoogte een meer volwassen compost kan worden bereikt. Er is een deksel, dat wil zeggen dat het niet nodig is om een verse compostbak af te dekken met plasticfolie, zoals wij dat doen.
Het enige nadeel is de prijs. Toch is 4170 roebel een vrij groot bedrag. En als je er rekening mee houdt dat je minimaal twee compostbakken nodig hebt, en liefst drie, dan wordt het helemaal deprimerend.
In onze familie is het gebruikelijk om al het plantenafval in een compostbak te doen. Niets verdwijnt, alleen de wortels van het onkruid dat ik droog en verbrand, om ze niet opnieuw naar de site te brengen. En mijn dochter herinnert zich hoe ik haar vertelde - kijk, we zetten alleen gras, bladeren. En volgend jaar laat ik je zien wat er van komt. En ze was verrast om echte aarde in de compost te zien, zonder tekenen van vegetatie. Ze herinnerde zich dit moment voor altijd - hoe de grond wordt gevormd. Daarom verzamelt de dochter in haar minimale moestuin ook al het gras in compost - gazon en onkruid. Ze verbouwen niet zoveel groenten als wij. Zelf ben ik er tegen, laat haar meer vrije tijd krijgen. En mijn tuin is een plezier.
Maar onze compostbak is gemaakt van planken die tijdens de bouw van het huis uit de bekisting zijn achtergebleven. Dergelijke platen, geïmpregneerd met beton, rotten minder. En na het einde van het seizoen pak ik de resulterende stapel plantenresten in met plasticfolie en druk ik met stenen naar beneden, waar het perfect verrot. De volgende zomer gebruiken we een nieuwe compostbak en nemen we humus van de derde, die tegen die tijd al rijp is.
Maar terug naar de aankoop die de dochter heeft geschetst. Naast de groene composter fotografeerde ze ook een bruine, maar die kost 2.290 roebel. Het is gewoon een frame, het heeft geen deksel of opengaande wanden. Te duur.
Mijn dochter besloot om twee groene composters voor zichzelf te kopen, zodat ze er fatsoenlijk uitzien op de site, niet veel ruimte innemen en haar goede compost voor de bedden geven.
Ik heb haar er niet van weerhouden om te kopen - met zulke prijzen voor hout die nu bestaan, moet je nog steeds berekenen hoe duur het is. Koop planken, maak een frame, een deksel zodat het er netjes en praktisch uitziet - het kost ook veel geld.
Wat dacht je van zo'n composteermachine?