Een prachtig tuinverhaal. Dit gebeurt meestal niet in Siberië.

Een geweldig, bijna detectiveverhaal gebeurde dit jaar aan ons tuinfront. Ik woon op de grond, in mijn eigen huis, dat gepaard gaat met een kleine moestuin. We kweken van alles een beetje, net als iedereen. Het klimaat in Siberië is scherp continentaal, besneeuwde ijzige winters, hete zomers, vroege herfst en terugkerende vorst in het voorjaar. Soms kunnen begin juni de nachttemperaturen dalen tot min drie. Daarom kweken we alle zuidelijke planten zoals tomaten, paprika's, aubergines alleen via zaailingen. Sinds februari beginnen we hier en daar al dozen met aarde te slepen. Dit jaar was geen uitzondering.

Maand mei. De vrouw heeft een bed gemaakt om radijsjes te zaaien. Terwijl ik ging, ontsproot onkruid in het tuinbed, en zo dik, alsof iemand het expres had gezaaid. Niet bestellen. Alle overtreders werden uitgeroeid.

- Wat vreemd onkruid, - klaagde de vrouw, kijkend naar de sterke spruiten. - Werd het met mest gebracht? Ik herinner me zo'n kruid niet, hoewel het erg op iets lijkt.

Ze zaaiden de radijs, maar daarmee schoot het vreemde gras weer omhoog. Niet zo dik als de eerste keer, maar toch was er veel van. Deze keer hebben ze niet meteen uitgeroeid, ze lieten opgroeien.

- Luister, misschien heb ik hallucinaties? - de vrouw keek naar de volwassen overtreders, die vol vertrouwen het derde echte blad gaven.

- Wat verwart je? Ik vroeg.

- Ze lijken erg op tomaten, - zei zijn vrouw onzeker.

- Tomaten? Hetzelfde zeggen! Waar?

Mijn scepsis was begrijpelijk. Grillige tomaten in comfortabelere omstandigheden op de vensterbank ontkiemen niet erg vriendschappelijk, maar hier... nee, welke tomaten!

De meeste van deze vreemde onkruiden werden uitgeroeid. Er waren alleen degenen die langs de omtrek van de tuin groeiden en de radijs niet hinderden.

Wat was onze verbazing toen, terwijl we groeiden, het niet langer mogelijk was om onze ogen te sluiten voor het voor de hand liggende. Dit vreemde kruid bleek echt tomaten te zijn. Bovendien is het met onze tomaten. Het ras dat we al jaren telen.

Nu is de detective begonnen. Hoe zijn tomatenzaden in zo'n enorme hoeveelheid in de grond terechtgekomen? Bovendien zijn er, naast het radijsbed, overal in de tuin en op een hoop oude mest tomaten gegroeid.

Mysticus?

Helaas! De kist ging eenvoudig open!

Wij sorteren al jaren afval. We gooien alleen polyethyleen en plastic uit de verpakking in de tanks. Alles wat veilig kan branden, bijvoorbeeld papier en karton, laten we voor het aansteken van een bad of een verwarmingsketel. En we stoppen al het voedselafval in een compostvat. Het vat wordt ongeveer om de twee jaar geleegd. Gedurende deze tijd verandert de hele massa voedselafval in gewone compost, die op de bedden wordt gelegd.

Het vat staat op straat naast een stapel mest. In de winter is het goed bedekt met sneeuw. Blijkbaar verandert de inhoud van het vat niet in ijs, daarom worden ideale omstandigheden gecreëerd voor de gelaagdheid van zaden.

Stratificatie - langdurig bewaren van plantenzaden op een bepaalde temperatuur om hun ontkieming te versnellen. Meestal zijn dit lage positieve temperaturen, zoals in een koelkast.

Met dit geregeld. Welnu, waar kwamen de zaden zelf vandaan in zo'n enorme hoeveelheid?

En ze verschenen vanwege wintervoorbereidingen. Laat het me nu uitleggen. Tomaten voor de winter hebben we al lang niet meer gezouten. Niemand eet ze toch. In plaats daarvan koken we tomatensap. Bovendien vegen we het voorzichtig door een zeef, die uiteindelijk alleen zaden en huid achterlaat, dat wil zeggen afval. Dit afval werd gedurende twee jaar opgestapeld in een compostvat. Bovendien werden alle verwende tomaten daar ook naartoe gestuurd. Het is zeer waarschijnlijk dat al dit goede gelaagd was en in de coulissen wachtte. En toen ik in de tuin was, barstte het in groei!

Nu over het belangrijkste! Zijn deze buitenaardse tomaten anders dan hun zaailing-tegenhangers? Antwoord: JA!

Tomaten uit het vat werden niet gedoken en getransplanteerd, dus ze kregen snel groene massa. En ze werden helemaal niet ziek. En het allerbelangrijkste... absoluut alle bloemen waren gebonden!

Tomaten die het zaailingstadium gepasseerd zijn, zonder gelaagdheid, produceerden maximaal drie lagen tomaten. En aan het einde van de zomer werden ze onderdrukt door Phytophthora.

Varangians... Wij renden, net als kinderen, rond de oudste struik en telden de rijen gebonden tomaten. Op de zesde knepen ze het gewoon. Onze zomer is geen rubber. Phytophthora raakte ze ook aan, maar op de een of andere manier lui, iets lagere bladeren en ging niet verder.

Kortom, we waren erg te spreken over de effectiviteit en weerstand tegen ziekten van buitenaardse tomaten. Dit roept een vraag op. Is het mogelijk om op de een of andere manier zo'n prestatie te herhalen om geen last te hebben van zaailingen?

Aan de andere kant, bij het maken van sap, worden tomaten, samen met zaden, hittebehandeld, eenvoudig gekookt. Is het mogelijk dat de zaden hun kiemkracht behouden bij deze temperatuur?

Het lijkt allemaal dezelfde mystiek.

Bedankt voor het lezen. Ik zou blij zijn met uw steun in de vorm van een like en een abonnement op het kanaal. En zie andere publicaties op het kanaal

Alexander.

PS Ik nodig je ook uit om jouw site.