We wachten op gasten, maar ik ben al gewend aan vrede, ik wil niet eens dat er iemand komt, hoewel de plaats het toelaat

Een jaar geleden zijn we verhuisd van een provinciestad naar ons huis, dat in een dorp ligt. De geschiedenis van onze verhuizing van stad naar dorp duurde 5 jaar - zo lang hebben we een nieuw huis gebouwd. Ons gezin bestaat uit drie personen, onze zoon is student. De oudste dochter en haar gezin wonen apart in een naburige stad.

Op het kanaal vertellen we verhalen over ons dorpsleven, staan ​​we stil bij dingen die voor ons belangrijk zijn.

Nadat we de stad hadden verlaten, stonden we voor een aanzienlijk aantal nieuwe taken, die we met plezier oplossen en we weten dat we alles alleen voor onszelf doen, en niet voor een flatgebouw!

Veel mensen dromen er tegenwoordig van om de stad te verlaten en dichter bij de natuur te wonen. Maar om hierover te beslissen, moet je jezelf voorzien van omstandigheden die niet slechter en zelfs beter zijn dan in een stadsappartement.

Vandaag belde mijn zus en zei dat ze met het hele gezin naar ons toe zouden komen - twee kinderen en de echtgenoot van de oudste dochter. Natuurlijk kunnen we zonder problemen iedereen in het nieuwe huis huisvesten, al is één kamer nog niet af. Maar zelfs in onze keuken verandert een hoekbank in een slaapplaats - alleen voor zo'n geval.

Ik heb er altijd van gehouden om gasten te ontvangen, ik hou van de drukte van koken, opruimen, ik hou van het feest, het plezier en het plezier van communicatie. Ik deel graag herinneringen aan mijn jeugd, mijn ouders, soms zelfs huilen, en dat is goed.

Maar blijkbaar heeft 2020 ons allemaal erg veranderd - ik betrapte mezelf erop dat ik dacht dat ik helemaal niet blij was met de komst van mijn geliefde familieleden. En zelfs een beetje geïrriteerd dat ze de normale gang van zaken in mijn leven zullen verstoren. Natuurlijk verdreef ik dergelijke gevoelens snel van mezelf en begon ik me voor te bereiden. Inderdaad, naast eten en slapen, moet je ook gasten ontvangen, iets oprechts bedenken, familie. Maar toch begon ik met de plaatsing. Het bleek dat we net niet genoeg ruimte hadden voor ons neefje, omdat de studerende zoon nu op vakantie was en thuis woonde.

Daarom hebben we besloten om een ​​opklapbed te kopen, dat bij mooi weer in de tuin als ligstoel kan worden gebruikt. Dit zijn we al lang van plan. We stopten bij een winkelcentrum. Ik zal een paar foto's laten zien van wat er is, hoewel het onderwerp van het artikel over iets anders gaat.

Eigenlijk zijn er maar drie clamshells om uit te kiezen. De rest zijn eigenlijk ligstoelen.

De eerste clamshell met een schuimhoes. Blijkbaar is dit de reden waarom het duizend roebel duurder is. Maar we hebben matrassen die je op je bed kunt leggen. Daarom heeft het geen zin om te veel te betalen voor een stuk schuimrubber.

De tweede is een gewone clamshell, 73 centimeter breed. Niets overbodigs, het komt goed.

De derde is ook een clamshell, maar deze groene koffer is niet bij de prijs inbegrepen, hij kost 2.000 roebel meer. En de breedte is slechts 65 cm.

Dat is de hele keuze. We hebben een eenvoudig opklapbed gekocht en zijn best tevreden.

Maar ik wil terugkomen op het onderwerp dat ik eigenlijk geen gasten wil ontvangen. In het begin kwamen kinderen minder vaak bij ons op bezoek, omdat ze werken en bang waren om ons een infectie te bezorgen. Maar het gebeurde toch, de zoon besmette ons en we werden ziek.

Toen begonnen mijn vriendinnen om dezelfde reden ook minder te communiceren. En daarna werd het op de een of andere manier - er is minder communicatie, gasten komen steeds minder vaak voor. En ik raakte gewend aan rust, mijn ritme, Skype-gesprekken en andere dingen op afstand.

Was het echt zo'n doel dat werd gesteld - om mensen te scheiden, om ze meer gesloten, egoïstisch te maken? Nee, daar ben ik het niet mee eens, dus ik zal rennen om me voor te bereiden op een ontmoeting met mijn dierbare familieleden, ik zal zulke gedachten van mezelf verdrijven!

Wat vond je van de komst van gasten na alle evenementen van 2020?