Moeten we de bouwers voeden die aan onze site werken, of moeten ze hun dagelijkse problemen zelf oplossen?

Een jaar geleden zijn we verhuisd van een provinciestad naar ons huis, dat in een dorp ligt. De geschiedenis van onze verhuizing van stad naar dorp duurde 5 jaar - zo lang hebben we een nieuw huis gebouwd. Ons gezin bestaat uit drie personen, onze zoon is student. De oudste dochter en haar gezin wonen apart in een naburige stad.

Op de zender vertellen we verhalen over ons dorpsleven, staan ​​we stil bij dingen die voor ons belangrijk zijn.

Nadat we de stad hadden verlaten, stonden we voor een aanzienlijk aantal nieuwe taken, die we met plezier oplossen en we weten dat we alles alleen voor onszelf doen, en niet voor een flatgebouw!

Veel mensen dromen er tegenwoordig van om de stad te verlaten en dichter bij de natuur te wonen. Maar om hierover te beslissen, moet je jezelf voorzien van omstandigheden die niet slechter en zelfs beter zijn dan in een stadsappartement.

Morgen beginnen we weer met de bouw - twee bouwvakkers komen een sleuf graven voor de fundering van het badhuis. En ik heb weer hoofdpijn, die al 5 jaar aan de gang is, hoe nemen we mensen aan - hoe bouwen we relaties met deze mensen op? Moeten ze worden gevoerd, eten krijgen of moeten ze bereid zijn om zelf in de faciliteit te dineren?

Natuurlijk heb ik 5 jaar lang een ondubbelzinnige beslissing voor mezelf genomen - ik zal niemand voeden. Eens, terwijl we nog in het appartement waren, werden onze ramen veranderd. Het is lang geleden, toen er nog maar kunststof ramen werden geplaatst. Eerlijk gezegd waren dit de eerste arbeiders die iets deden in ons appartement, de eerste vreemdelingen. De man deed vroeger altijd alles zelf.

En toen kwam er een team van 4 installateurs, ze maakten ruim 14 uur ramen in een 4-kamer appartement. Ik kookte borsjt, maakte een stoofpotje en voerde het hele team, en gaf er thee aan. Ze bedankten ons, alles leek warm en vriendelijk. Maar de deur naar het balkon was vernield, en ze bleef maar spelen, hoe streng het ook was. En de ramen waren niet op de beste manier geïnstalleerd.

Kort daarna begonnen we constant arbeiders in te huren - we veranderden bijvoorbeeld alle deuren in het appartement, plafonds, enzovoort. Maar ik heb niemand te eten gegeven, het enige wat ik kon doen was de waterkoker opwarmen.

En toen ze een huis begonnen te bouwen, deden ze het helemaal zonder mij, omdat ik alleen op de bouwplaats was als mijn man er niet was. Hij dacht altijd aan actief bouwen voor zijn vakantie en was daar elke dag van 's morgens tot' s avonds aanwezig. Misschien is ons huis hierdoor min of meer kwalitatief gebouwd, zonder stijlen.

Maar nu wonen we in het huis en zijn we bezig met de afwerking. En het voeden van de bouwers werd een rage voor mij.

De Tadzjieken die voor ons werkten, vroegen helemaal niets, behalve kokend water. Maar ik bracht groenten uit de tuin of uit de kelder, gaf ze, en ze kookten in het appartement waar ze woonden, iets van zichzelf. Op een werkdag van 14 uur eten ze maar één keer. En ze drinken een keer thee. De rest van de tijd werken ze zonder te stoppen. Ik had soms zelfs medelijden met ze. Maar toen ze begonnen te betalen, probeerden ze de hele tijd vals te spelen, dan met de beelden, dan met het plein. En daarmee verdwenen alle warme gevoelens voor hen.

Daarom is mijn beslissing ondubbelzinnig - een strikte afstand, geen traktaties en persoonlijke gesprekken. Dit leidt niet tot goed - gecontroleerd. En degenen die serieus met de bouw bezig zijn, weten dat niemand lunch en diner voor hen zal bereiden, dus beslissen ze zelf over dergelijke kwesties.

Hoe ga je om met je medewerkers?