Een vriend bouwde een huis naast de begraafplaats. Ik vertel je met welke problemen hij nu leeft

Als je je eigen huis wilt bouwen, maar geld is niet genoeg, dan moet je kiezen tussen niet de beste opties. Een vriend van een lid van ons portaal had de keuze: goedkoop en goed land met communicatie nabij de begraafplaats of een gewone site in een ontwikkeld gebied. Hij koos de eerste, maar nu heeft hij er spijt van.

Waarom een ​​begraafplaats

Mijn vriend woonde jarenlang in een gehuurd eenkamerappartement en spaarde geld voor een huis - dit was zijn gekoesterde droom. En dus, toen er naar zijn mening genoeg geld was om een ​​huis in de stad te bouwen, begon hij naar een site te zoeken.

Percelen van 6-10 acres in onze stad kosten in die tijd:

• 250-500 duizend roebel - eerlijk gezegd slecht, gelegen aan de rand, vereiste investeringen in grondwerken en communicatie;
• van 800 tot 1,5 miljoen roebel - goede percelen met de aanwezigheid van communicatie, vereisten geen grote investeringen;
• vanaf 1,5 miljoen roebel en meer - percelen in elitegebieden.

Hij was geneigd een perceel te kopen voor 1 miljoen roebel en een huis te bouwen voor de resterende 2 miljoen. Alles verliep volgens plan, maar mijn vriend kwam goedkoop en goed land tegen. Het terrein bevond zich op een droge hoge plek op zeventig meter van een asfaltweg. Verbindingen zijn binnen handbereik, er zijn winkels in de buurt, 15 minuten rijden naar het stadscentrum. De kosten van 8 hectare op deze plaats waren 580 duizend roebel.

Maar er was ook een addertje onder het gras: de site lag pal aan de weg die naar de centrale poort van de begraafplaats leidde. De begraafplaats functioneerde, wat betekent dat er mensen werden begraven. Het gerucht ging dat het binnenkort zou worden gesloten omdat het overvol was. En dan stoppen de begrafenisstoet automatisch met lopen over straat - je hoeft maar vijf jaar te wachten.

Deze site was niet de enige: het hele gebied tussen de begraafplaats en de weg werd verkocht. Het was overigens snel uitverkocht en mijn vriend werd ook de gelukkige landeigenaar op deze niet erg prettige plek. Het grootste probleem was dat het terrein steppe is - er zijn geen bos of bomen die het zicht op het landschap van de begraafplaats zouden blokkeren.

Van 11 tot 14 uur in de gezinsklok

Drie jaar later was de bouw voltooid en verhuisde de gelukkige nieuwkomer naar een gloednieuw huis - zijn droom kwam uit. Tegen die tijd was de vrouw al bevallen van de eerste en was ze zwanger van de tweede. Alles ging goed voor hen, maar er zijn kleine nuances van wonen in de buurt van de begraafplaats.

De eerste is een of zelfs drie begrafenisstoeten per dag. Toen er op deze plaatsen geen huizen waren, ontwikkelden mensen de gewoonte om de kist samen met de overledene uit te laden nadat ze zich gewoon van de asfaltweg hadden verwijderd en de resterende 100-150 meter in hun armen hadden gedragen. De huizen werden gebouwd, maar de gewoonte bleef. En soms dragen ze de overledene niet alleen stilletjes, maar met muziek, gehuil, klaagzangen. Over het algemeen is alles als een gewone begrafenis.

En toen, toen ik op bezoek was bij mijn vriend, zag ik het met eigen ogen. We zaten op de binnenplaats onder een baldakijn. Het was tegen de middag. Op dat moment kwam zijn vrouw vanaf de straat de binnenplaats op en sloot de poort. Hij stelde me voor: "Laten we naar binnen gaan, anders halen ze het nu binnen ..."

We gingen het huis binnen en ik ging naar de tweede verdieping om te zien wat ze zo vaak vermeden. Toen ik het raam naderde, voelde ik me een beetje griezelig: aan de linkerkant, bijna tot aan de horizon strekt zich een begraafplaats uit - kruisen, kransen, monumenten; voor het huis is de weg waarlangs de rouwstoet zich uitstrekte. De doodskisten worden, zoals het hoort, open gedragen en vanuit de ramen van de tweede verdieping is zelfs het gezicht van de overledene te zien.

Het leven hier is als een depressie, beladen van buitenaf: elke dag herinnert er iets aan de kwetsbaarheid van het leven. “Dit is het enige ongemak van hier wonen. We hebben een avondklok in ons gezin van 11 tot 14 uur - we gaan het huis binnen en we verduisterend de ramen van de tweede verdieping, ”vertelde een vriend me toen.

De begraafplaats was niet gesloten en de kinderen spelen soms op begrafenissen

Er gingen weer vier jaar voorbij. De begraafplaats werd niet alleen niet gesloten, maar uitgebreid met enkele honderden hectares zodat ze kon blijven werken. Gelukkig bevindt het zich in de steppe en is er hier voldoende ruimte.

Mijn vriend tolereert al deze soorten, maar hij denkt er al serieus over om te verhuizen. “Kinderen spelen wel eens bij begrafenissen, wat niet normaal is. Kortom, we komen hier weg, terwijl ieders psyche intact is. Ik ben al op zoek naar een perceel, ik zal dit huis verkopen ”- dit was zijn uiteindelijke beslissing. En zijn huis staat al een jaar in de verkoop... er zijn nog geen kopers.

Zou je op een plek als deze kunnen wonen? Schrijf in de commentaren.

Vrienden, er zijn al meer dan 70 duizend van ons! Abonneer je op het kanaal, deel de publicatie - wij zijn aan het werken zodat u nuttige en relevante informatie ontvangt!

Lees ook:

• En de klus is geklaard, en er hoeft niets kapot te gaan! Ongewone bouw- en renovatiecompromissen.
• Een typisch project van een huis van een Sovjet collectieve boer: wat massaal gebouwd moest worden voor de dorpelingen

Bekijk de video - Overzicht van een modern huis met een plat dak in de hoofdstad van Siberië: 85 m2 voor reizigers.