Moet een volwassene met zijn ouders communiceren als hij dit niet wil, en er is geen begrip. Ik antwoord als een psycholoog

Relaties met naaste familieleden kunnen erg moeilijk en tegenstrijdig zijn. En dan staan ​​mensen voor een moeilijke keuze: ze houden of stoppen met communiceren?

Om het patroon van ethische normen te volgen en te doen alsof er niets gebeurt of te doen wat je wilt?

De situatie is vooral moeilijk als er geen begrip is tussen volwassen kinderen en hun ouders.

Maar ik kan vol vertrouwen zeggen dat het in dit geval de moeite waard is om de voor- en nadelen rustig af te wegen om tot een definitief besluit te komen. En het zal in ieder geval moeten gebeuren.

Ik zal meteen zeggen - als de relaties met ouders voortdurend verslechteren en deze neiging niet lang verliezen, ze moeten worden gestopt.

Evenzo is het de moeite waard om te doen als er geen begrip is over een kwestie die belangrijk is voor beide partijen, en pogingen om deze vast te stellen mislukken. Als er onopgeloste klachten zijn die niet kunnen worden vergeven, is het beter om helemaal niet te communiceren.

U vraagt ​​- waarom zo categorisch?

Omdat het niet nodig is om te verslechteren wat al slecht is. En als je niet uit de impasse kunt komen, dan moet je niet verder in het probleemgebied gaan.

Ja, je ouders hebben je opgevoed, je een begin in het leven gegeven, maar het is de moeite waard om te begrijpen dat je al volwassen bent en daarom niet verplicht bent om je als kinderen te gedragen in relatie tot hun ouders. En die laatsten hebben op hun beurt niet het recht om dergelijk gedrag van u te eisen.

En als volwassenen geen compromis kunnen sluiten, kunnen ze beter neutraal blijven dan de hete fase van het conflict voortzetten. Het is beter om elkaars zenuwen niet te bederven, niet betrokken te raken bij ruzies - zelfs als dit vereist dat we elkaar moeten vermijden.

Wat betreft de hulp die volwassen kinderen hun ouders kunnen bieden, of vice versa: niemand neemt de moeite om dit te doen zonder nauwe communicatie. Je kunt op afstand blijven, maar tegelijkertijd niet minder nuttig voor elkaar zijn. Natuurlijk, als je het wilt doen.

Ik wil nog meer zeggen: een tijdelijke breuk doet vaak wonderen. Als kinderen en ouders alleen worden gelaten met hun gedachten en niet communiceren, hebben ze tijd en de gelegenheid om de oorzaken van het conflict te heroverwegen, om uw houding ten opzichte van toegebracht en ontvangen te heroverwegen beledigingen.

En dan komt het besef dat het mogelijk en noodzakelijk is om de mate van oppositie te verminderen, om in het reine te komen met de positie van de andere partij.

Waarom denk je dat in gezinnen waar volwassen kinderen bij hun ouders wonen, er zoveel meer conflicten tussen hen zijn?

En in gevallen waarin een jong gezin meteen op reis gaat en apart woont, zijn er veel minder ruzies met hun ouders?

Omdat kinderen onafhankelijk kunnen handelen en ouders de kans missen om ongepaste invloed op hen uit te oefenen. Vreemd genoeg, maar het beperken van communicatie is gunstig voor iedereen.

Ouders merken vaak hun egoïsme niet op en merken het feit dat ze gewoon hun kroost manipuleren niet op, ook al zijn ze al 30+.

En kinderen lijden aan opgelegde schuldgevoelens en stereotypen dat 'ouders moeten worden gerespecteerd'. Maar dit betekent niet dat je het moet doorstaan.

Daarom is het de moeite waard om een ​​logische conclusie te trekken: volwassen kinderen zijn niet verplicht om met hun ouders te communiceren als ze geen begrip hebben. Elke partij heeft recht op hun mening.

En als er geen manier is om tot een compromis te komen, is het beter om niet openlijk in conflict te komen, maar gewoon een stap opzij te doen om uzelf of uw dierbaren geen pijn te doen.