Waarom baren van een loser echtgenoot, en dan ronddwalen met kinderen in de hoeken - ik begrijp zulke vrouwen niet
Een oude vriend belde me een paar dagen geleden. We zijn geen goede vrienden, we communiceren zelden, daarom heb ik haar al lang niet meer gezien of gehoord. Ik belde met een reden, vroeg of ik bekenden had die goedkoop een appartement huren.
Ik schijn het niet te hebben, hoewel ik haar beloofde na te denken, te onthouden. Ze vroeg wat er was gebeurd, wie had een appartement nodig. Als je onder vrienden tegenkomt, moet je immers weten wie je aanbeveelt als huurder.
Ze zegt dat mijn dochter is gescheiden, ze heeft haar man met kinderen achtergelaten, nu moeten we een appartement huren. Zij (mijn vriendin) heeft een huisje aan de rand van de stad, in het dorp. Iedereen zit daar bij elkaar, en kinderen hebben een kleuterschool nodig, een school, maar niet dichtbij.
Ik weet dat haar dochter er tien jaar geleden uit is gesprongen om met een twintigjarig meisje te trouwen met een man die bijna twee keer zo oud is als zij. Zelfs toen mocht ik hem niet, en Anya (mijn vriend) was niet opgetogen, ze raadde haar dochter af, maar ze luisterde niet.
Hij was al gescheiden, twee kinderen uit zijn eerste huwelijk. Hierover was het al mogelijk om conclusies te trekken - hij hielp de kinderen niet, hij betaalde alimentatie op het verkeerde moment, omdat er altijd problemen zijn met werk. De eerste leek hem allemaal te pakken te krijgen om geld uit hem te slaan voor de kinderen.
Anya zag dit allemaal, maar haar dochter, alsof ze betoverd was, wilde niets horen, dus trouwde ze met hem.
Ze vertrok om bij hem te wonen, en na een scheiding keerde hij in een kopekenstuk terug naar zijn moeder. Hij woonde bij haar. Hij bracht ook zijn jonge vrouw daarheen. Ze beviel bijna onmiddellijk, een jaar later. En hun problemen begonnen ook bijna onmiddellijk - zij en het kind zijn met zwangerschapsverlof en hij verdient een cent.
Ook alimentatie. Toen stierf zijn moeder, ze waren alleen in dit appartement - oud, zonder reparatie.
Ik weet niet hoe ze al die tijd leefden, maar Anya klaagde af en toe. Het lijkt erop dat mijn dochter hem zelfs een paar keer heeft verlaten, maar is teruggekeerd. Toen begon hij ook te drinken.
Dus het zou prima zijn om bij één kind te stoppen - en zij baarde er nog twee. De jongste is slechts 2.
Waarom? Waar hoop je op? Als het na het eerste levensjaar duidelijk was dat hij een verliezer was, niet wist hoe hij geld moest verdienen, zijn gezin moest onderhouden en onverantwoordelijk was. Ja, het was al vóór hun huwelijk duidelijk.
Anya zegt dat ze niet tussenbeide kwam, hoewel haar hart pijn deed om haar dochter. Wat heeft het natuurlijk voor zin dat een moeder tussenbeide komt als haar dochter nog steeds niet luistert en niet begrijpt in welke put ze steeds dieper wegzakt.
En nu zijn ze gescheiden, alsof ze 11 jaar leefden. Hij en haar kinderen hebben haar uit zijn appartement verdreven. Ze heeft een rechtszaak aangespannen, maar terwijl daar iets wordt besloten ...
Hij zoekt nu woonruimte in de stad. Drie rond de nek, allemaal klein. De oudste dochter is maar een schoolmeisje. Anya zou het appartement betalen, zodat haar kleinkinderen naast de school en de kleuterschool konden wonen en haar dochter een baan kreeg - ze moest ergens van leven. De echtgenoot geeft natuurlijk geen geld, alimentatie verloopt via de rechtbank, en die krijg je niet op tijd van hem.
Ik begrijp alles, het meisje is jong, ze werd verliefd. Maar toen ze zelf zag dat hij pech had, waarom baarde ze er nog twee? Het was tenslotte duidelijk dat hij ze niet zou verstrekken. En wat zal ze ze geven? Ook zij heeft geen goede opleiding of vaardigheden.
Ze wordt niet aangenomen voor een goedbetaalde baan, alleen als verkoper ergens of als serveerster. En om drie te voeden, kleden, verzamelen naar school ...
Het is natuurlijk niet aan mij om hun leven te beoordelen, maar er kookt iets. Waarom vrouwen zo blind zijn en zo onnadenkend handelen, kan ik niet begrijpen. Ze zal nu immers zelf lijden, in de hoeken dwalen en de kinderen zullen half verhongeren. Het is goed, er is nog een moeder die helpt.
Over het algemeen een triest verhaal en absurd voor mij. Anya is ook erg overstuur, maar wat te doen - ze moet verder leven.