De buurman schuwt kunstmest "met chemie", en doet zaden in de potten. Ik laat je zien wat petunia is geworden. Ook wat doe je zo?

Vurig vuurwerk, mede-bloemenkwekers! Op de agenda staan ​​vandaag de afwijzing van "gekochte chemicaliën" in actie, de gevolgen van het overschakelen op folkremedies en het visuele resultaat in de vorm van bloeiende petunia-struiken (© Glasha's Neighbor). Oordeel zelf!

Organische versus minerale meststoffen: Glasha heeft een keuze gemaakt

Sommige bloemenkwekers zijn er zeker van dat er niets beters is dan natuurlijk voor sierplanten in containers. Geen chemie. Oké, compost. Er zijn veel instructies voor het bemesten met "vleeswater" of het plechtig begraven van een op batterijen gedroogde Ecuadoraanse bananenschil.

Een ander deel beschouwt het gebruik van "organische stof" in een gesloten bak als slechte manieren: ze zeggen dat sommige muggen vliegen, maar de wortels nee, nee, maar ze rotten. En waarom moeite doen om aardappelschillen te verzamelen als de winkelschappen vol staan ​​met minerale meststoffen?

Het derde deel van de bloemenkwekers, waartoe ik en ikzelf gedeeltelijk behoren, balanceert tussen de twee kampen en snelt periodiek naar een van de zijkanten. Toch, kameraden, probeer ik een dunne lijn te houden. Mineraalwater voor bloemen is een must, folkremedies - zoals ik wil, paardenmest - op schema. Anders worden ze verwend!

En Glasha's buurman is het niet met me eens. Ze is een fervent tegenstander van kunstmest op haar site. Noch groenten, noch fruit, noch bloemen hebben ooit zelfs maar nitroammofos gekend. Een vrouw die, ondanks de oude naam ergens tussen de 30 en 40 jaar oud, nooit naar mijn site komt als ik rozen spuit met "Topaas" of kaliummonofosfaat, wat heerlijk is voor planten.

Ik weet niet in welke van de nummers van "Home Garden" Glasha een vreemd recept las. De auteur van de folkmethode, "Waarvan alle bloemen verrukt zijn", verzekert: volle maan begraaf een vissenkop op de bodem van de pot, dan bloeit de plant prachtig en zonder te stoppen. De berekening is simpel: de vis raakt oververhit en geeft geleidelijk voedingsstoffen af.

Gelukkig durfde Glasha het recept niet exact te herhalen. De buurt met een vissenkop die bloemen voedde en het vooruitzicht van een heerlijke geur was een beetje eng. De vrouw besloot om voor de lichte versie te kiezen, door verse visgraten, die geen warmtebehandeling hebben ondergaan, bovenop de afvoer in een petunia-container te plaatsen.

Ondanks mijn scepsis was het resultaat erg goed. Maar naar mijn mening is het planten van 5 planten in een hangende plantenbak, kameraden, teveel. Petunia is tenslotte een liefhebber van vrije ruimte.

Ik weet niet welke rol de visgraten speelden. Als Glasha minerale meststoffen had gebruikt, was het resultaat misschien niet slechter geweest. Of nog beter.

Ik denk dat het niet alleen visgraten zijn. Een buurman plant elk jaar petunia in de grond die in het bos is verzameld - een natuurlijke natuurlijke humus. Dit is waar de opslagplaats van nuttige stoffen is, en niet alleen in de botten. Maar aangezien een dergelijke optie voor het bemesten van petunia's plaatsvindt, besloot ik het met mijn kameraden te delen.