Ik vroeg bij een buurman om een ​​mooie bloem en nu heb ik spijt van de dag dat ik hem op mijn site plantte

Enkele jaren geleden ging ik op bezoek bij een buurman en zag ik kleine struiken met prachtige bladeren die op klaver lijken. Ze werden in twee soorten geplant: groen en paars. Deze combinatie zag er prachtig uit in een bloembed.

Ik vroeg een buurvrouw om gelaagdheid, en zij gaf het graag. Deze plant wordt oxalis of oxalis genoemd.

Op mijn site heb ik het langs het betegelde pad geplant. Het is heel mooi geworden. Uit de kleine stekken die een buurman me aan het einde van de lente gaf, groeiden deze zomer mooie struiken.

Ze bleken volkomen pretentieloos te zijn. Van weggaan heb ik alleen water gegeven. Ik heb geen extra bemesting gedaan.

Verrassend genoeg groeiden ze even goed in de felle zon als in de schaduw, aangezien een deel van het pad constant zonder zonlicht was. Ik plantte een paarse zure kers langs het pad.

Toen ze aan kracht won, bloeide ze ook met kleine witte bloemen. Ik kon geen genoeg krijgen van hoe mooi het is geworden. De volgende zomer stond de oxalis vanzelf op, blijkbaar door zelf te zaaien.

De struiken zijn dichter geworden. Maar tot mijn verbazing verschenen ze waar ik ze niet plantte. Ik haalde onnodige shoots tevoorschijn en vergat het.

Een jaar later ontdekte ik dat oxalis al groeit waar ze maar wil, ver van de plek waar ik hem heb geplant. Ik heb de hele zomer tegen haar moeten vechten als een onkruid. En na het uittrekken van de zaailingen, waren er na een paar dagen al nieuwe zichtbaar.

Ik had ook een klein gebied bedekt met film, met grind erop. Dit werd gedaan voor onkruid. En tussen het grind waren drie kleine bloembedden met een diameter van ongeveer 30 cm. Tot voor kort kweekte ik er Turkse anjers in. En zo was er tussen de anjers een oxalis!

Dezelfde haalde het eruit, maar een maand later zat ze alweer onder de bladeren van een anjer. En op de een of andere manier baande de oxalis zich een weg door de film en het grind en groeide daar al. Daar is geen enkele wiet ooit in geslaagd.

De hele zomer moest ik de scheuten van deze aanhoudende paarse schoonheid eruit trekken.

De zorg voor de tuin is een constante strijd met zuur geworden. Oorspronkelijk geplant langs de paden, trok het alles eruit. Nu wilde ik gewoon voor altijd van deze plant af. Wat heb ik spijt van de dag dat ik een buurman om een ​​deel van dit zuur vroeg!

Het lijkt mij dat als je niets anders in de tuin plant, het gewoon alle ruimte inneemt. Het meest aanstootgevende is dat het mijn favoriete anjer heeft vervangen. De Turkse anjer kon het niet aan en stierf. Maar het is meerjarig, het bloeide de hele zomer en ik vond het zo leuk!