Emotionele verslaving - waarom het altijd tot zelfvernietiging leidt en hoe je eruit kunt komen

Goede dag! Vandaag ben ik herhaaldelijk teruggekomen op het onderwerp dat ik op een van de forums aan de orde heb gesteld, en te oordelen naar de resonantie, moet dit onderwerp een plaats hebben. En ik zou er hier op mijn blog over willen schrijven.

Het onderwerp is dus emotionele verslaving. Het kan voorkomen bij mensen van elk geslacht en elke leeftijd en impliceert geen fysieke intimiteit.

Als we liefhebben, zijn we tot op zekere hoogte gehecht aan de geliefde.

We houden van de gevoelens die we om hem heen ervaren en we streven ernaar om ze vaker te ontvangen.

En vaak merken we niet hoe liefde verandert in een ongezonde verslaving die ons langzamerhand vernietigt.

Maar waar ligt de grens tussen onvoorwaardelijk mooi gevoel en pijnlijke gehechtheid?

Om een ​​diagnose van uw toestand te stellen, moet u eerlijk tegen uzelf antwoorden:

· Geef ik hier veel meer dan ik krijg?

Kan deze relatie enige schade berokkenen aan mijn mentale of fysieke gezondheid?

· Kan ik deze relatie door mijzelf beëindigen door positieve antwoorden op vragen op een hoger niveau?

Als je er op elke manier naar streeft om dicht bij de persoon van wie je houdt te zijn, geef dan je gezondheid, tijd, relaties met andere mensen, eigendommen, sociale status en nog veel meer op, en in ruil daarvoor ontvang je weinig of geen warmte en heb je hier last van, en blijf je deze relatie in zijn ongewijzigde vorm onderhouden, dan is dit je emotionele afhankelijkheid.

Het pad naar zelfvernietiging

In het begin ben je misschien zelfs blij met de 'emotionele swing'. Laat je steeds vaker negatieve emoties en ontevredenheid ervaren, maar was er maar een geliefde in de buurt. De tijd verstrijkt en je wordt erger.

Geleidelijk aan wordt de behoefte aan aandacht, zorg, erkenning (onze basisbehoeften) steeds noodzakelijker.

Wanneer het object dichtbij is, is de ziel kalm, alleen hij is nog weg, en nu verschijnen angst, verveling, verdriet, angst en vermoedens. En dan komt het obsessieve verlangen om het leven van een geliefde te beheersen, soms om opdringerig, kieskeurig en wreed te zijn.

Er komt een moment waarop het object van onze liefde deze relatie beu wordt en wil vertrekken, maar de verslaafde persoon, om de relatie te behouden, probeert nog meer zorg te dragen, te betuttelen en vervolgens te controleren. En dus een vicieuze cirkel...

Dit is eigenlijk heel moeilijk! In de jaren 90... ging ik zelf keer op keer door deze cirkels, zonder te beseffen dat ik me in een kleine ruimte bevond! En echt in een illusie!

Ik zou mijn leven kunnen riskeren, al mijn leefruimte en tijd kunnen geven om de wensen en ideeën van andere mensen te bevredigen!

Er was een tijd dat ik hulpeloos om genegenheid smeekte, zoals een alcoholist om wat te drinken. M. Tsvetaeva heeft een gedicht "Nageld", en er zijn regels "Dat het niet mijn schuld is dat ik met mijn hand door de vierkanten sta - voor geluk."

Diagnose

Op zulke momenten van verslaving zijn de dingen die je leven met betekenis vullen (creativiteit, communicatie, werk, persoonlijke groei, etc.) niet langer belangrijk voor je.

Depressie verschijnt - een trouwe metgezel van verslaving, en het licht is niet langer prettig voor je. Deze toestand kan zich uiten in weigering om te eten, onwil om iets te doen, er is een gevoel van eigen nutteloosheid, doordrongen van acute mentale pijn.

De duur van deze periode kan variëren van enkele maanden tot meerdere jaren.

Genezen

Het begin van herstel begint altijd met het besef dat je jezelf kapotmaakt. Emotionele verslaving wordt bijna altijd geassocieerd met de angsten en complexen van een persoon die hij in zijn kinderjaren heeft opgelopen.

Hij is zo bang om alleen te zijn en het voorwerp van zijn liefde te verliezen dat hij bereid is alles te doen om hem te houden.

Het is noodzakelijk om te beseffen dat ware liefde altijd onvoorwaardelijk is. En manipulaties, jaloezie en verboden zullen nooit iemand tegenhouden.

Vervolgens moet je liefde en respect voor jezelf gaan cultiveren. Iemand die zichzelf respecteert en van zichzelf houdt, zal zich meestal niet laten onderdompelen in dergelijke zelfvernietigende processen.

In de eerste plaats geven om iemands fysieke en psycho-emotionele gezondheid, keert de afhankelijke persoon geleidelijk terug naar zijn vroegere interesses - melancholie verdwijnt, isolement verdwijnt.

Soms is het erg moeilijk om dergelijk werk alleen te doen, en het is beter om contact op te nemen met een psycholoog.

En in gunstige gevallen, na zijn psychologische trauma te hebben doorstaan, vindt de verslaafde iemand die van hem kan houden.