Wat is het mysterie van de batterij die al 175 jaar de bel in het laboratorium van Oxford aandrijft?

Hallo lieve gasten en abonnees van mijn kanaal. Vandaag wil ik je vertellen over een unieke oproep die is opgeslagen in het Clarendon Laboratory van de Universiteit van Oxford. Het werkt continu en wordt gevoed door slechts één batterij, die in 1840 is geïnstalleerd. Laten we meer te weten komen over dit unieke ontwerp.

Wie creëerde de "eeuwige oproep"

Het gesprek dat bekend is onder de naam Oxford elektrische bel werkt onophoudelijk, en zijn hamer (volgens de berekeningen van onderzoekers) heeft al meer dan 10 miljard keer over de hele tijd gebeld.

De hele structuur wordt aangedreven door één enkele batterij - de zogenaamde droge batterij. Het is in feite het allereerste type elektrische batterij in de geschiedenis van de mensheid.

Deze batterij is gemaakt door Giuseppe Zamboni in 1812. Het is niet precies bekend van welke materialen de batterij voor de Oxford-oproep is gemaakt, maar de klassieke versie wel zamboniumpijler genoemd is gemaakt van schijven van zilver en zinkfolie, die gescheiden zijn door een laag papier.

Ook kan in plaats van metaalfolie het zogenaamde "zilverpapier" worden gebruikt, waarbij de ene zijde is bekleed met zink en de andere zijde met vergulding.

Tegelijkertijd is dit type batterij noodzakelijkerwijs geïsoleerd van de buitenwereld in een glazen kolf die is afgesloten met zwavel of bitumen.

De bel zelf werd geïmplementeerd in de werkplaats van Watkin en Hill. Toen werd het overgenomen door hoogleraar natuurkunde R. Walker en zo viel hij tegen de muren van Oxford.

Hoe Perpetual Calling werkt»

Het werkingsprincipe van de bel is gebaseerd op het gebruik van elektrostatische aantrekkingskrachten, waardoor de hamer oscilleert tussen twee schalen die ze afwisselend raken met een frequentie van 2 Hz.

Het gebruik van elektrostatische krachten zorgt voor een extreem laag stroomverbruik van de accu.

Natuurlijk is er niets unieks aan het ontwerp van het apparaat zelf; het hele mysterie ligt in de zambonium-pilaren. Het is immers nog steeds niet precies bekend van welke materialen deze batterij is gemaakt en door welke chemische processen tot op de dag van vandaag worden alle werk- en werkbezoeken gevoed.

Ondanks de grote wens om de batterij te openen, zal niemand dit doen totdat het mechanisme zelf stopt. En na hoeveel tientallen of misschien wel honderden jaren zal dit gebeuren, kan niemand zeggen. Daarom blijft het mysterie van zo'n langdurige stroombron onopgelost.

De Oxford Bell is een levendig voorbeeld van het feit dat, ondanks het feit dat perpetuum mobile-machines onmogelijk zijn, een goed doordacht en competent geïmplementeerd mechanisme jarenlang kan werken.

Als je het materiaal leuk vond, abonneer je dan en vind het leuk. Dank u voor uw aandacht!