Ik zette een duur badhuis op de site en maakte ruzie met buren. Ze zijn jaloers en zien er scheef uit

Het leven in een klein dorp speelt zich af in het volle zicht van het publiek. Geen enkel merkwaardig detail zal voor het waakzame oog van de waarnemers verborgen blijven: een buurman en haar man hadden ruzie, Zoshchenko kocht een auto en tante Lyuba sjokte weer dronken naar huis, zoals afgelopen vrijdag... Landelijk nieuws wordt vaak mondeling doorgegeven, vaak overwoekerd met aanvullingen van de auteur: iedereen wil het effect van zijn verhaal versterken.

Zijn de lokale bevolking blij voor elkaar? Kan zijn. Maar niet als het om materiële goederen en vooral dure acquisities gaat. Mijn goede oude vriendin Tasha werd het slachtoffer van boze tongen. Officieel is ze een zomerbewoonster die praktisch 10 maanden per jaar in het dorp woont.

Enkele jaren geleden besloten Tasha en haar man hun oude droom te vervullen - om hun eigen badhuis op de site te bouwen. Wie zou de gelegenheid weigeren om onder de aroma's van jeneverbes te stomen als de Russische ziel dat wenst?

De familieleden spraken met de lokale bewoners en ontdekten dat de zeldzame en gelukkige eigenaren van de baden ze zelf hadden gebouwd of onderhandelden met een team van bouwvakkers uit een naburig dorp. Die nemen relatief goedkoop en plaatsen begaanbare stoombaden.

Maar in samenwerking met de familie Tashi, zoals ze nu zeggen, is er duidelijk iets misgegaan. In eerste instantie werkte het bouwteam onder druk, waarbij alle deadlines werden overschreden. En het volgende voorjaar was het nieuwe gebouw vervormd: de fundering "dreef". De site van Tashin ligt op een helling bij de rivier, waar het lokale team blijkbaar geen rekening mee heeft gehouden.

Nog een jaar stoomden Tasha en haar familie in een schuin bad. Tot de tweede lente werd het zelfs gevaarlijk om erin te zitten.

En toen werd Tasha's echtgenoot, zoals ze zeggen, in paniek. Ik besloot een lening af te sluiten, een kant-en-klaar blokhuis te kopen en een team van het regionale centrum te bellen dat gespecialiseerd is in het installeren en herinneren van de verdomde (al!) Baden. En nog belangrijker: ze stellen een officieel contract op met 5 jaar garantie.

De man was overtuigd uit eigen ervaring: een vrek betaalt twee keer. Het is beter om meer één keer te betalen dan de muren van een verdwenen bad te steunen en te bedenken welk bord op je hoofd zal vallen

Het verschijnen op het terrein van een vrachtwagen, een hoop verse bouwmaterialen en onbekende arbeiders bleef natuurlijk niet onopgemerkt in het dorp. Hoewel het huis van Tashin aan de rand van het dorp staat.

Er kwamen vragen binnen. Hun essentie kwam neer op de kosten van de constructie. Iemand kwam van ver: 'Waarschijnlijk duur genoegen', vroegen anderen frontaal.

Tashins echtgenoot vertelde door mannelijke directheid eerlijk:

6 bij 6 meter, een kleine veranda, een badkamer en zelfs een zolder voor een bank en een tafel. Alles bij elkaar, met het leggen van de kachel en de opstelling, ongeveer 500 duizend ...

Onnodig te zeggen dat een dergelijk bedrag in een arme nederzetting een plons maakte? Drie dagen lang werd de bouw van Tasha's badhuis besproken door dorpsgenoten in de geest van "Het is zo duur, het is niet voor niets nodig, ze zijn gek op vet". Maar de meest onaangename kant van de dorpsroddels was de voorspelbaar interessante vraag "Waar komt het geld vandaan?".

Een buurman vertelde Tasha een tiental verschillende versies. De meest onaangename waren die over de kinderen van de vrouw: of de zoon van de advocaat doet slechte dingen, of de dochter, die in Moskou ging studeren, 'verdiende'.

De badhuissaga eindigde in een ruzie met de buren:

Tasha voelde zich walgelijk. Het nieuwe gebouw was niet meer blij. Maar het ergste is dat ze een schuldgevoel had over de "luxe". Laat daarom bij de ingebruikname van het gebouw de buren een stoombad nemen.

Die bespraken en praatten overigens achter hun rug over de "nadelen van het bad". Zeg, ze is niet zo goed, een half lam is het niet waard

Eens vroeg een buurvrouw haar familie om op zaterdag een stoombad te nemen, toen zijn zoon en vrouw naar Tasha kwamen. Tasha, een verrassend zachtaardig persoon, vond nog steeds de kracht om te weigeren. En er brak een enorm schandaal uit. Mijn vriend luisterde naar alles in de geest van "Get your head", "We weten waar het geld vandaan komt"... Ik had medelijden met haar en schaamde me voor de mensen.

Waarom telt iedereen zo graag andermans geld?