"Ik gooi de extra zaailingen en scheuten liever weg dan te delen met degenen die erom vragen." Waar groeien de benen van categorische weigeringen vandaan?
Ons dorp, waarin mijn datsja zich bevindt, is vrij klein. Iedereen kent elkaar al jaren goed en, zoals gebruikelijk in kleine nederzettingen, constant was botten aan anderen het bespreken van buren. Lokaal praten over de stad werd tante Mila's "tuin hebzucht".
Bijna iedereen heeft hier een stuk grond. En de meeste planters delen graag meerjarige bloemscheuten, aardbeienbakkebaarden, zwarte beslagen of bonte zaailingen van eenjarige gewassen.
Zelf plant ik altijd meer dan nodig. Met de verwachting dat sommige zaden niet zullen ontkiemen en jonge zaailingen om de een of andere reden zullen verdwijnen
Het is immers handig als je teveel tomaten hebt, die nog niet genoeg ruimte hebben in een niet-rubberen (wat jammer!) Kas is, maar buren - squat struiken met petunia staan al in bloei, die je sowieso in "Leroy" zou kopen voor decoratie veranda's.
Maar tante Mila is geen voorstander van de filosofie van uitwisseling. Elke lente kun je een vrouw zien die extra wortelstokken van bloemen en de overblijfselen van groentezaailingen naar de prullenbak sleept. Ondanks het feit dat buren en kennissen uit gewoonte vragen om te delen, gooit Mila haastig dahliaknollen uit de kruiwagen en schudt zaailingen uit voorjaarsbakken.
Mijn tante Mila en ik hebben vriendschappelijke neutrale relaties. Misschien omdat ik haar nooit om zaailingen heb gevraagd?)) Tijdens de meivakantie besloot ik van deze gelegenheid gebruik te maken om uit de eerste hand de reden voor de weigeringen te achterhalen. En tante Mila vertelde me met plezier een verhaal van vele jaren geleden.
Eerder deelde tante Mila het tuinoverschot van haar eigen huishouden met degenen die het wilden. Totdat ik bij mijn kennis een wonderbaarlijke zag - een mooie gele pioenroos, ingeschreven via de catalogus van internet. Natuurlijk wilde mijn gesprekspartner ook de eigenaar worden van een prachtige bloem met ongebruikelijke kleuren.
Maar zoals u waarschijnlijk al vermoedde, vond het verzoek om een zonnig wonder te delen geen antwoord in het hart van de eigenaar van de tuin exclusief:
- Ik heb het pas 2 jaar geleden geplant en het is nog niet gegroeid. Misschien zal ik over een paar jaar voor je uitgraven
Na deze weigering stond de innerlijke wereld van tante Mila op zijn kop. Volgens haar voelde ze zich een "complete sukkel". En ze besloot nooit meer iets aan iemand te geven. Zelfs in ruil.
Een zijde, Ik kan Mila niet kwalijk nemen. Althans om de reden dat alleen de eigenaar van het onroerend goed beslist hoe het af te voeren. Ze heeft het recht om haar zaailingen weg te gooien en ondersteboven in de kas te planten.
Maar aan de andere kant lijkt het me dat tante Mila te gefixeerd is op haar wrok. Van jaar tot jaar gooit ze nu bloemen en zaailingen weg, juist omdat ze wraak wil nemen op een onvrijwillige overtreder met een gele pioenroos. Terwijl ze de grond met een jonge tomaat uit de bak schudt en de bakjes in reserve opstapelt, blijft ze boos worden vanwege de weigering van vele jaren geleden, scrollt in haar hoofd:
- Nou, nu ben ik geen complete sukkel!
Ik geloof dat je geen grieven kunt verzamelen en ze jarenlang in jezelf kunt cultiveren. Er wonen veel mensen in het dorp die bereid zijn om met dankbaarheid te wisselen. Laat geen gele pioenroos. Je kunt het uiteindelijk zelf bestellen, aangezien je dat echt wilt.
En wat denk jij? Denk je dat tante Mila's gedrag redelijk is?