Waarom in de USSR in elk dorp geboorde putten werden geboord

Aan de overkant van de weg, tegenover het huis in het dorp waar ik ben opgegroeid, was een pompstation (zoals iedereen ze noemde) - een watertoren met een geboorde geboorde put:

De diepte van de put is meer dan 100 m. Van daaruit werd een watervoorzieningssysteem aangelegd langs één kant van de straat en werden waterkolommen geïnstalleerd. Later hebben we met een graafmachine een greppel gegraven en water in huis gebracht. Maar het water was van slechte kwaliteit, er zaten roestinsluitsels in. Ze gebruikten het niet als drinkwater - alleen voor het besproeien van de tuin. We hebben altijd gedacht dat water deze kwaliteit krijgt door de oxidatie van het metaal in de tank van de watertoren. Maar nee.

Een gelijkaardige watertoren en een oudere stond op 1 km afstand, en daar was het water altijd uitstekend: geen roest en kalkzouten (er bleef geen kalk in de ketel achter). Pas bij het bestuderen van het onderwerp werd duidelijk dat het roestige water uit de put het gevolg was van het water zelf. In de tank, toen zuurstof beschikbaar was, werd ijzer geoxideerd tot een in water onoplosbaar oxide en neergeslagen. Waarschijnlijk water in verschillende putten uit verschillende lagen of fouten.

Niet alle boorspecialisten van de advertenties kunnen een geboorde put voor u boren. Het belangrijkste hier is niet de uitrusting, maar ervaring en kennis van de geologie van het gebied. Bijvoorbeeld, dit bedrijf met uitgebreide ervaring in het boren van geboorde putten in de regio Moskou zal hierbij helpen.

De zeer geboorde put (met watertoren) voor mijn huis was ingericht als waterbron voor de stookruimte van de RMM (werkplaats voor mechanische reparatie). Ze werden tijdens het Sovjettijdperk bij elke organisatie geboord met verwarming vanuit een ketelhuis: Lespromkhoz, DK, school, ziekenhuis, enz. Geboord van 60-70 s. 20ste eeuw en er waren er veel in ons dorp. In feite bouwden ze houten watertorens met een metalen tank voor wateropslag.

Nou, sinds elke organisatie was sociaal georiënteerd, daarna gebruikten de bewoners het water van het gemaal (op sommige plaatsen, zoals ik al schreef, lieten ze ook waterleidingen door de straten lopen). Dit alles schrijf ik over een afgelegen Siberisch dorp.

Halverwege de jaren tachtig werden er meer progressieve watertorens gebouwd. Reeds volledig van metaal. Na de ineenstorting van de organisaties in het dorp, waar op de balans watertorens stonden, vond het districtsbestuur het onderhoud kostbaar. En ze werden met geweld gesloten. Het is jammer…

De trend en wetten zijn nu zodanig dat als er een wens is om water van goede kwaliteit uit een geboorde put te halen, deze put onafhankelijk moet worden behandeld. Districtsbesturen hebben dit niet nodig. Dit zijn hoge kosten voor rechtspersonen en andere personen.

Een geboorde put met een watertoren mag niet worden aangesloten. De toren is slechts een plek om water op te vangen en druk te creëren voor de watervoorziening.

Als je een vergunning nodig hebt en belasting moet betalen bij het boren van een geboorde put voor een particulier, lees dan het volgende artikel ...

***

Foto's zijn afkomstig uit open bronnen, van Yandex. Afbeeldingen

Abonneren aan het kanaal, voeg het toe aan de browserbladwijzers (Ctrl + D). Er staat veel interessante informatie te wachten.