Engelse weide - indrukken van de eigenaar van een doos met zaden
Abonnee verhaal
Eens bracht mijn zoon me twee dozen zaden uit Engeland als cadeau. Deze zaden werden "English Meadow" genoemd.
We hadden een beetje ruimte voor een experiment en daar zaaiden ze zaden voor de winter. Het jaar daarop lieten ze hun gezicht in al zijn glorie zien. Zoals ze zeggen, elk wezen in paren. Maar alles was naar onze mening onopvallend.
En zo begonnen tussen al de onaantrekkelijke, ongewoon mooie bossen bloemen te stijgen. Wie zijn deze vreemden? Oh oke. Zelfs zonder naam, maar wel mooi. Ze bleken ook pretentieloos te zijn. En al 15 jaar wonen ze alleen in onze tuin. Ze zullen hier en daar verschijnen.
En alleen bij toeval ontdekte ik hun naam. Het bleek een hybride toorts te zijn.
Ik ken de toorts van jongs af aan. Als jongens gingen we naar de steppe. Ze namen geen eten en drinken mee. En we wisten hoe we onze dorst of honger konden lessen met behulp van planten. Al deze wijsheid om te overleven werd ons door de oudere jongens door hun voorbeeld geleerd.
Water kon worden verkregen met behulp van een rietje van een jong tulpenblad dat in een trechter was gerold. Nou, verschillende kruiden dienden als voedsel. Bijvoorbeeld een verkrachting of een tandsteen. Een van de veldlekkernijen was de toorts. Maar in jongensachtige taal werd hij berenoor genoemd.
Het oor van de beer had gele bloemen die aan een staaf van anderhalve meter waren geregen. En nu kom ik erachter dat hij een naast familielid heeft, de hybride toorts.
En een vraag van de verteller:
Hoe vulde u als kind uw dieet aan met de gaven van het veld?
Dien uw verhalen over planten, groenten in.
Ik zou je dankbaar zijn voor je inschrijving en communicatie :)